M.Micallef Osaïto - Versheid uit de Japanse bergen
Terwijl veel aquatics worden gekenmerkt door kracht en energie, kiest M. Micallef Osaïto voor een zachtere benadering. Het neemt ons mee naar Japan. Dit aquatische eau de parfum uit 2016 is door en door fris, maar straalt geen vurige elementen uit, maar doet eerder denken aan mistige kustbossen. Het heeft een ongeëvenaarde zachtheid en ingetogenheid die ook sommige vrouwen zal aanspreken, hoewel meer mannen de voorkeur geven aan deze geur. Osaïto begint met zeenoten, grapefruit en citrusvruchten. Ze verspreiden een frisse, ziltige citrusgeur. De bloemig-groene geur van immortelle mengt zich met frisse en kruidige noten van mirte, die doen denken aan naaldbomen, in de hartnoot. De basisnoten van sandelhout, ambergris, exotische houtsoorten en muskus zijn van pure, stralende schoonheid.
Stenen spelen een belangrijke rol in Japan, niet alleen in tuinontwerpen maar ook in religie. Martine Micallef was zich hiervan bewust toen ze de flacon voor M. Micallef Osaïto ontwierp. Omdat hij op een steen lijkt. De kubusvormige fles is grijs. Hij is licht gearceerd, waardoor hij de indruk van een steen wekt. Een band van verhoogde splinters versterkt deze indruk. De dop, die aan drie zijden een patroon heeft dat aan steen doet denken, glinstert in het zwart. Dit geeft de Osaïto fles een krachtige en sublieme uitstraling.
Geoffrey Nejman en Jean-Claude Astier vormen een team dat steeds weer uitzonderlijke geuren creëert. Samen met Martine Micallef richtte de autodidact Nejman een parfumhuis op dat kunst centraal stelt in de creatie. Nejman werkt al samen met Astier sinds de oprichting van het bedrijf in 1996. Astier komt uit Grasse en volgde zonder aarzelen zijn carrièreaspiraties. Zijn flair voor bijzonder luxueuze en exquise geurcreaties heeft hem talloze prijzen opgeleverd. Naast zijn werk voor M.Micallef creëerde hij ook geuren voor Widian / Aj Arabia.
In de promotiefilm van M. Micallef Osaïto ruist de wind en overstemt bijna de beelden. Tegelijkertijd zien we wolken in een snelle beweging over een beboste bergrug bewegen en lang haar wapperen in de wind. Er is geen gezicht te zien. Pas tegen het einde komt er tromgeroffel dat zijn hoogtepunt bereikt als de man zijn gezicht naar de camera draait. Het lange haar was dus niet van een vrouw. M. Micallef Osaïto heeft een soortgelijke verrassing in petto, die net als de film speelt met onze gewoontes.